De spagaat van Spencer

16 mei De spagaat van Spencer

[2022] Afgelopen weekend werd bekend dat de trappistenabdij in Spencer stopt met brouwen. Na negen jaar heeft de enige Amerikaanse trappistenbrouwerij de poorten alweer gesloten. Het project dat voor de komende decennia was neergezet, heeft de eerste tien jaar niet gehaald. In tegenstelling tot Achel, dat z’n trappistenerkenning kwijtraakte met het vertrek van de laatste trappistenmonnik, blijft de communauteit van St. Joseph’s Abbey in Spencer gewoon bestaan.

Het is een spannend avontuur om in de Verenigde Staten een trappistenbier te brouwen. De Internationale Vereniging Trappist moest aan het idee wennen. De biercultuur is er minder traditioneel dan in Europa. De bierconsument eveneens. Abdijbier is er minder bekend en gewaardeerd. Er hebben nooit veel brouwende kloosters gestaan.

De broeders in Spencer besluiten daarom niet voor een biertype te kiezen dat je normaal als trappistenbier zou verwachten: geen tripel of zware quadrupel. Ze zoeken aansluiting bij de Amerikaanse traditie van pale ales en IPAs. Dat past heel goed bij de trappister traditie om die producten te produceren, die horen bij de regio waar de abdij gevestigd is. Dat is in Europa ook zo. Anders waren de monniken die zich in Westmalle hadden gevestigd wel cider of wijn gaan maken in plaats van bier.

Die keuze voor Amerikaanse biertypen is fascinerend en zet het denken over wat een trappistenbier is op z’n kop. Maar het brengt de brouwerij wel in een spagaat. Aan de ene kant zijn IPA en stout niet het biertype dat consumenten snel met een abdijbier associëren. Het zijn eerder bieren die passen bij een craftbrouwer. En zo voelde de jonge trappistenbrouwerij zich misschien ook wel, als een craftbrouwer. Maar om een succesvolle craftbrouwer te zijn, vraagt om een totaal andere instelling dan je van een ingetogen, rustige en weloverwogen monnik mag verwachten. Zo bleef de brouwerij in Spencer een beetje onbegrepen, als trappistenbrouwerij en als craftbrouwerij.

De broeders maken een vlucht naar voren door een groot scala aan biertypen te produceren. Er komt een quadrupel (erg passend als abdijbier), zelfs in een vatgerijpte variant. Er komt een feierabendbier, een stout en een holiday ale. Er komt nog veel meer, zoals een abrikozensaison en een grapefruit IPA (erg passend als craftbier). Die laatste bieren kon ik helemaal niet plaatsen, totdat ik hoorde dat de abdij van Spencer al veel langer bekend staat om haar vruchtenconfitures. De medewerkers die normaal in de jamproductie werken, moeten soms helpen met het afvullen van bier. Zo ontstond een kruisbestuiving met als resultaat een aantal verrassende fruitbieren. Alles behalve traditioneel. Maar die bieren zijn wel weer verpakt in een traditionele bruine fles en niet in blik. De kleurrijke dozen bier zijn een schitterend contrast met de brouwerij zelf, die met eenvoudige rechte lijnen en gebrek aan kleur (het gebouw is zwart, wit en grijs) weer naadloos aansluit bij de ingetogen traditie van de trappisten. Ook hier weer die clash tussen trappist en craft.

Het is jammer dat die twee elementen van de brouwerij ongemengd zijn gebleven als olie en water. Het is helaas niet gelukt om ze te vermengen zoals in een goede mayonaise. En dat is jammer. Want Spencer had een mooi voorbeeld kunnen zijn van hoe traditie zich kan vernieuwen.