Wijnig

30 jul Wijnig

[2022] Ik ben een liefhebber van grape ales, het soort bier waar wijn en bier elkaar raken. Ik heb nu eenmaal een voorkeur voor grensgevallen. Daarbij komt dat er werkelijk een enorme verscheidenheid aan grape ales bestaat. Van simpele of minder simpele mengsels van bier en wijn, most die met wort meevergist, bier dat in wijnvaten een tweede vergisting krijgt of wort die uit de schilletjes en steeltjes die na het persen overblijven nog extra kracht mag trekken. En dan bestaan er ook nog allerlei mengvormen van het bovenstaande.

Wat dat betreft kwam ik tijdens het afgelopen zondagmiddag tijdens het Wilder festival in De Wildeman te Amsterdam goed aan mijn trekken. De opmaat was al een dag eerder bij het onvolprezen Bierhuis De Klompin Delft, waar Bart mij als laatste bier voor de zomervakantie een Ú baccabianca van brouwerij Ca’ del Brado schonk. Een Italian Grape Ale met 10% Grechetto Gentile, een druif waar ik nog nooit van gehoord had. Het bier is deels spontaan vergist en heeft minimaal zes maanden op barrique gelegen. Een mooi complex bier, waarvan ik de zuren wel wat aan de forse kant vond.

Bij De Wildeman presenteerde Sander Nederveen drie nieuwe experimentele bieren van Oedipus. En oh wat waren ze goed. De bieren hebben wel al een naam, maar nog geen etiket. Want, zoals Sander het uitlegde: het maken van een goed etiket is bijna zo moeilijk als het maken van een goed bier. En bij experimenten gaat het wel eens mis. Dat is het hele punt van experimenteren. Dus alleen als een experiment slaagt, wordt er een etiket gemaakt. In dit geval heeft Oedipus samengewerkt met de Amsterdamse ‘urban winery’ Chateau. Die laat druiven uit verschillende Europese gebieden komen om er in Amsterdam wijn van te maken. Voor het eerste bier kreeg Sander zo’n ongelooflijk grote hoeveelheid chardonnayschillen en steeltjes, dat het nauwelijks in de tank paste. Sander voegde er wort aan toe en liet daarna een saisongist z’n werk doen. Het bier mocht vervolgens twee en een half jaar rijpen op vat. We mochten het bier, dat Alice heet, proeven tegen de Chardonnay die Chateau van de most gemaakt heeft. De wijn is aardig, maar het bier is een gedicht van smaken. Het begint lieflijk, rond en sappig. Dan piept er een zacht zuurtje door, waardoor het een prachtige compositie wordt. Een hint van druif, wijn en appeltjes, een zweem van stal. Wat een feest. Van het bier met de schillen van de Tempranillodruif had ik een bommetje wrange tannines verwacht. Maar niets van dat al. De wijn gaf al een hint. Het is de lichtste en soepelste Tempranillo, die ik ooit dronk. Het resulterende bier (Rita), dat ook al in 2019 werd gebrouwen, heeft bijna iets snoepjesachtig, richting aardbei. Misschien komt het doordat een deel van de kracht al in de wijn zit. Rode wijn ligt nu eenmaal langer op schil en steel dan witte. Rita is lekker, maar ik mis de spanning van Alice in Wonderland. Voor het derde bier, met de naam Pinetta koos Oedipus voor een mengsel met wijn van de onbekende Vespaioladruif van het wijnhuis Contra Soarda uit de Italiaanse Veneto. Hierdoor is het bier wat zwaarder en ronder geworden dan de eerste twee.