Piet de Jongh

22 feb Piet de Jongh

[2019] Iedereen kent dat gevoel wel. Je vergeet je waardering voor iemand uit te spreken, totdat het te laat is. Het is nu eenmaal veel simpeler kritiek te uiten, dan complimenten uit te delen. Het is een vreemde menselijke gewoonte. Pas bij het overlijden denk je, ik had iets aardigs moeten zeggen. ‘Over de doden niets dan goeds’, luidt het gezegde. Maar we vergeten vaak iets goeds te zeggen over de levenden.

Ik moest hieraan denken toen ik hoorde dat begin dit jaar Piet de Jongh is overleden, de voormalig uitbater van café de Beyerd in Breda. Hij is één van de iconen van de bierrevolutie. Een profeet als het ware, want hij neemt in 1967 het café van zijn schoonvader over, en verandert het langzaam in een Belgisch biercafé. Laat ik nog één keer het jaartal noemen: 1967. Dat is een jaar voordat Dommelsch in handen valt van Stella Artois, Oranjeboom en Drie Hoefijzers onder één Brits dak gebracht worden en Heineken concurrent Amstel overneemt. Kortom, het is zelfs nog voordat de pilsstorm in alle hevigheid over ons land zal razen. Het is voordat velen van ons zelfs maar geboren zijn. Dan al besluit Piet Belgisch bier van over de grens te halen om zijn gasten extra te verwennen. Hij trekt studenten aan en kunstenaars, om het publiek in zijn café te verjongen, diverser te maken.

De Beyerd groeit uit tot de biertempel van Breda en verre omgeving, net zoals In De Wildeman dat is voor de noordelijke helft van het land. Twee eenzame oases in een pilswoestijn. Het is niet verbazend dat zowel De Beyerd, als In De Wildeman aan de wieg staan van de Alliantie van Biertapperijen, het verband van biercafés waar velen voor het eerst kennismaken met een ander biertype dan pils.

Het knappe van Piet, en later zijn zonen Orson en Mikel, is dat het ze lukt om de Beyerd in die dikke halve eeuw relevant te houden. Ze blijven vernieuwen en vooruitlopen op de ontwikkelingen. In 1995 krijgt de Beyerd een bierrestaurant en in 2004 een eigen brouwerij. Dankzij De Beyerd stopt de traditie van het brouwen niet in Breda, wanneer ABInBev de ketels in de Ceresstraat dooft. De Beyerd mag Drie Hoefijzers in licentie brouwen.

Piet heeft het café al lang overgedragen aan zijn zoons, als ik voor het eerst De Beyerd binnenstap. Maar dat betekent niet dat hij weg is. Hij zit minzaam aan de hoek van de bar en begroet iedere gast, nieuw of een oude bekende. Een gastheer in hart en nieren, een kastelein zoals je ze zelden meer ziet. En als hij merkt dat er iets niet zo loopt als het hoort, dan steekt hij snel een handje toe. Het knappe van Piet vind ik dat hij dat doet op de achtergrond. Het café is immers van zijn zoons, díe moeten stralen achter de bar. Hij is aanwezig, vaak genietend in het hoekje van de bar. Als gast, want het café is niet meer van hem. Hij ziet dat het goed is. Volkomen terecht wordt De Beyerd meerdere malen uitgeroepen tot het beste café van Nederland.

Laat ik, indachtig aan het begin van deze column ook de loftrompet steken over Orson, Mikel en alle medewerkers van de Beyerd. Wat een geweldig café hebben jullie! Dank dat we daarvan mogen genieten.