Groene generatiewissel

18 apr Groene generatiewissel

[2025] Gisteren was ik aanwezig bij de jaarlijkse aandeelhoudersvergadering van Heineken in het DeLaMar theater in Amsterdam. Het was een bijzondere bijeenkomst. In deze woelige tijden komt de vierde generatie Heineken officieel in het bestuur van het brouwerijconcern.

Zo’n aandeelhoudersvergadering is aan de ene kant hoogst serieus. Het immers het hoogste orgaan binnen een vennootschap. Aan de andere kant is het ook folklore. De echte grote beslissingen zijn voorgekookt met grootaandeelhouders. Dat geldt helemaal bij Heineken NV, waar de familie via een getrapt systeem meer dan de helft van de zeggenschap in handen heeft. Vandaar dat het bedrijf nog steeds belangrijke karaktertrekken van een familiebedrijf heeft.

De vergadering duurt zo’n tweeëneenhalf uur en is bijna helemaal gescript. Het heeft immers een stevig statutair karakter. Foutjes kun je niet maken. De bestuurders op het podium houden vast aan een vooraf opgeschreven tekst. Opvallend is dat gedurende de hele vergadering Nederlands gesproken wordt. Alleen de sheets zijn in het Engels. Bestuursvoorzitter Dolf van den Brink maakt duidelijk dat Heineken sterk gelooft in het Rijnlands model, waarin diversiteit en duurzaamheid een belangrijke rol spelen. Maar hij maakt ook een kanttekening: het moet wel mogelijk blijven in Nederland te ondernemen.

Die ontboezemingen komen vooral naar voren in beantwoording van vragen die door aandeelhouders gesteld worden. Dan is er geen script. Die vragen vallen uiteen in drie categorieën. De eerste groep vragenstellers bestaat uit institutionele beleggers die regelmatig met de Raad van Bestuur overleggen, maar nu ook formeel een punt willen maken. Dan heb je ook nog vragenstellers vanuit belangenorganisaties, die een bepaald onderwerp duidelijk willen agenderen. Duurzaamheid is een belangrijk thema. Tenslotte zijn er de particuliere beleggers. Die verhogen het folkloristisch gehalte. Ze brengen een detailonderwerp aan de orde dat ze nauw aan het hart ligt, of ze willen de wereld verbeteren. Blijkbaar zijn het stamgasten. Voorzitter Jean Marc Huët spreekt ze bij naam aan en geeft ze met een glimlach het woord. ‘Houdt u het korter dan de vorige keer?’ De Raad van Bestuur geeft overigens geen antwoord op de vragen, maar reflecteert erop. Doorvragen wordt professioneel ontmoedigd. Het woord gaat eenvoudigweg naar een volgende vragensteller.

Een van de beslispunten is de samenstelling van de Raad van Commissarissen. Oudgediende Maarten Das, die lang de familiebelangen vertegenwoordigde, zwaait af na meer dan dertig jaar. Alexander de Carvalho, oudste kleinzoon van Freddy Heineken, wordt voorgedragen om zijn plaats in te nemen. Zijn hele familie zit naast elkaar in het midden van de zaal, geflankeerd door oud-bestuursvoorzitter Jean François van Boxmeer. Alleen zijn vader ontbreekt. Die zit al op het podium, als lid van de Raad van Commissarissen. Moeder Charlène geeft een rolletje snoepjes door. Het is heerlijk Nederlands, wars van alle poespas.

Voor de stemming krijgt Alexander het woord om zichzelf te introduceren. In keurig Engels vertelt hij onder andere over zijn eerste ervaringen in de bierwereld, in een brouwerij die niet tot het Heinekenconcern behoort. Je voelt een zekere emotie in de zaal. Het is een bijzonder moment dat een nieuwe generatie met hem in het bestuur van de onderneming stapt. Een generatie met Britse financiële ervaring, wat gaat dat brengen? Ook op het podium wordt die emotie gevoeld. De voorzitter vergeet bijna om de voordracht van Alexander officieel ter stemming te brengen. Met ruim 90% van de stemmen wordt hij gekozen.