De witte geest van Torabhaig

De witte geest van Torabhaig

[2020] Het mooie van whiskystokerijen die jonger zijn dan drie jaar, is dat ze nog geen whisky kunnen laten proeven. Bovendien zijn ze nog niet ontdekt door de hordes toeristen die op de whiskytrail hun whiskypaspoort vol gestempeld willen krijgen. Torabhaig op het schitterende Isle of Skye is zo’n distilleerderij. Terwijl de grote stroom whiskyliefhebbers Torbhaig letterlijk links laten liggen en doorstomen naar Talisker, besluiten ik af te slaan naar de rustige zuidoostelijke punt van het eiland voor een unieke ervaring.

Hoewel er nog geen druppel whisky onder de naam Torabhaig verkocht is, blijkt wel dat er geld achter moet zitten. De gebouwen zien er schitterend onderhouden uit en het ontvangstcentrum is kraakhelder. De distilleerderij traceert z’n wortels terug tot de zeventiende eeuw. Dat moet je wel met een flinke korrel zout nemen – maar het verhaal is aardig. De stenen waarvan de boerderij is opgetrokken waar de distilleerderij nu in huist, zijn afkomstig van een kasteelruïne die je verderop kunt zien liggen. Dat kasteel is werd al genoemd in stukken uit 1632. De boerderij is een jaar of tweehonderd oud en sinds twee jaar wordt er gestookt.

Tijdens de tour loop je letterlijk door de brouwerij en stokerij heen. Het brouwproces voltrekt zich om je heen: een unieke kans om de brouwer stiekem te vragen om eens de wash te mogen proeven. Ik ben zelf een bierman en erg benieuwd hoeveel het ‘bier’ dat als grondstof dient voor whisky afwijkt van het bier zoals wij dat als kant en klaar product kennen. Dat blijkt behoorlijk wat te zijn. De wash (bier voor whisky) zal op zichzelf geen commercieel succes worden. Het is waterig, want er zijn geen suikers achtergebleven om het bier body te geven. In de stookketel leiden die alleen maar tot ellende en efficiëntieverlies. Ook bevat het geen hoparoma’s en -bitterheid. Torabhaig moet een behoorlijk geturfde whisky worden en die turfsmaak proef je duidelijk terug. Het bier licht zuur. Dat is op zichzelf niet onprettig. Zure bieren komen langzaam in de mode. Maar het uiterlijk doet uit eindelijk de deur dicht: ondoorzichtig en geen koolzuur.

Ook de white spirit die ontstaat na de distillatie mag ik proeven. Het heeft een alcoholgehalte van 69%. De neus is verrassend fruitig. Ik ruik tonen van rijpe appel en peer, maar geen turf. Dat is gek. Pas als ik een klein slokje neem en de branderigheid is verdwenen, komt de turfsmaak duidelijk naar voren. Die blijft prettig lang hangen. Dit is heel veel belovend! Met tankers wordt de white spirit naar het vaste land gebracht om daar in vaten te rijpen. Na dit bezoek kan ik bijna niet wachten totdat de eerste whiskies van Torabhaig op de markt komen. En dat zal ongetwijfeld de reden zijn geweest om het bezoekerscentrum nu al open te zetten.

Overigens heeft Skye sinds enige tijd ook z’n eigen bierbrouwerij. Hun interessantste bier is Tarasgeir, een donkerblonde ale met 4% alcohol. Ze gebruiken een klein beetje geturfde mout, afkomstig van de Ardberg distilleerderij. Nog wel, want hun eilandgenoot Torabhaig moet ze diezelfde mout kunnen leveren lijkt me. Het bier is mooi in balans, de turf is herkenbaar maar niet overdreven. Ik kijk uit naar het moment dat ik met Tarasgeir en Torabhaig een mooie kopstoot kan maken.

Geen reactie's

Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.